Η παρουσίαση αυτού του βιβλίου είναι ένα ακόμα μέσο ενημέρωσης και πληροφόρησης για τον επαναστατημένο Ινδικό λαό, τη δολοφονική επιχείρηση Πράσινο Κυνήγι και το νέο κόσμο που ξεφυτρώνει στις ζούγκλες της Ινδίας. Ακολουθεί η βιβλιοκριτική που δημοσιεύθηκε στο τελευταίο τεύχος του Εναύσματος, περιοδικού των Αγωνιστικών Κινήσεων.
Αρουντάτι Ρόι
«Περπατώντας με τους συντρόφους»
Όταν η διανόηση παίρνει το μέρος της επανάστασης!
Το Μάρτη του 2010, η συγγραφέας και ακτιβίστρια Αρουντάτι Ρόι ταξίδεψε στην ινδική ζούγκλα και έσπασε τη σιωπή που είχε επιβληθεί μετά την έναρξη της δολοφονικής επιχείρησης Πράσινο Κυνήγι...
Μέσα από συνεντεύξεις με μέλη και στελέχη
του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδίας (Μαοϊκό), αντάρτες και αντάρτισσες, θα δώσει φωνή σε αυτούς που δεν έχουν. Και μέσα από τα σχόλια της, θα γκρεμίσει το μύθο της «μεγαλύτερης δημοκρατίας στον κόσμο», η οποία κήρυξε τον πόλεμο στο λαό της.
Μέσα από συνεντεύξεις με μέλη και στελέχη
του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδίας (Μαοϊκό), αντάρτες και αντάρτισσες, θα δώσει φωνή σε αυτούς που δεν έχουν. Και μέσα από τα σχόλια της, θα γκρεμίσει το μύθο της «μεγαλύτερης δημοκρατίας στον κόσμο», η οποία κήρυξε τον πόλεμο στο λαό της.
Ο σύντροφος Βένου ήταν σε μία από τις επτά αντάρτικες διμοιρίες που μπήκαν στα δάση της Νταντακαρανία τον Ιούνη του 1980, πριν από τριάντα χρόνια. Περιγράφει πώς το Κόμμα κέρδισε μέσα από αιματηρούς αγώνες την υποστήριξη του κόσμου και οργάνωσε τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Αντάρτικο Στρατό και τις Τζανάτα Σαρκάρ, τις Λαϊκές Κυβερνήσεις, κύτταρο της Λαϊκής Εξουσίας. Ο σύντροφος Λενγκ, που είναι αντάρτης-τραγουδιστής, περιγράφει πώς μια πολιτιστική ομάδα των Ομάδων Λαϊκού Πολέμου έφτασε να έχει 10.000 τραγουδιστές και 500 τραγούδια. Η συντρόφισσα Σουσίλα, μιλάει για το γυναικείο ζήτημα και πώς η Επαναστατική Οργάνωση Γυναικών Αντιβάσι και έχει πια 90.000 γραμμένα μέλη. Ο σύντροφος Γκούντσα Ουσέντι, υπεύθυνος Τύπου, μας μιλάει για το Τζαν Ανταλάτ (Λαϊκό Δικαστήριο) που μπροστά σε 4.000 κόσμου καταδίκασε σε θάνατο δύο μέλη της Ειδικής Αστυνομίας και έδωσε προειδοποίηση και χάρη σε άλλα πέντε.
Η Αρουντάτι Ρόι τολμά να ανοίγει παράθυρο στην άλλη Ινδία. Αυτή των φτωχών φυλών, που ζούνε στην απόλυτη φτώχεια, χωρίς καμία υποδομή, αναλφάβητοι, χωρίς νοσοκομεία και σχολεία. Αυτή των ανέγγιχτων (νταλίτ), κατώτερης κάστας ανθρώπων, που δεν έχουν δικαίωμα ούτε να αγγίζουν τους ανώτερους. Αυτή των εκατοντάδων φυλών, θρησκειών και γλωσσών, των οποίων η πολιτιστική τους ανεξαρτησία θεωρείται «οπισθοδρόμηση». Αυτή την Ινδία που ξεπουλάνε, με τους ανθρώπους και τον φυσικό της πλούτο, στις πολυεθνικές της Δύσης.
Σε αυτή την άλλη Ινδία, τόσο μακριά από εμάς, οι φτωχότεροι των φτωχών τα βάζουν με τους αιώνες, αψηφούν θεούς και δαίμονες, και αποδεικνύουν ότι τη μοίρα τη φτιάχνουν οι λαοί με την πάλη τους και δε μας έρχεται δοσμένη. Και η Ρόι αντί να επιλέξει τον εύκολο δρόμο των ανώδυνων ΜΚΟ, της καταδίκης της βίας «από όπου και αν προέρχεται» και της ταξικής ουδετερότητας, επιλέγει να στηρίξει τη λαϊκή αντίσταση. Πόσοι και πόσοι διανοούμενοι στην εποχή μας δεν ξεπουλήθηκαν ψυχή τε και σώματι, και κατάντησαν κατοικίδια του καπιταλισμού; Κι όμως, η Ρόι θυσιάζει την άνετη ζωή και τη δεδομένη αναγνώριση που θα είχε από τον παγκόσμιο καλλιτεχνικό κόσμο. Θυσιάζει τα νόμπελ που θα κέρδιζε, τα χρήματα που θα της έδιναν, το «promotion» που θα απολάμβανε, αν έκανε έστω και μία αποκήρυξη της λαϊκής αντιβίας.
Κι όμως τα μουντζώνει όλα αυτά για να συμμετέχει στο Μπούμκαλ (=σεισμός), το φεστιβάλ-γιορτή των Λαϊκών Κυβερνήσεων, σα σύντροφος με το λαό της!
«Δεν μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου. Πρόκειται για μια θάλασσα ανθρώπους, τους πιο άγριους, τους πιο όμορφους ανθρώπους, ντυμένους με τους πιο άγριους και πιο όμορφους τρόπους… Έντονη η παρουσία της πολιτοφυλακής, κορίτσια με σάρι σε χρώματα που σου κόβουν την ανάσα και με τουφέκια περασμένα χαλαρά στους ώμους τους…. Δεν υπάρχει όμως τίποτε στημένο, η μηχανικό στο χορό τους… Καθώς χορεύουν σηκώνεται σκόνη. Ο ήχος των τυμπάνων ξεκουφαίνει. Σταδιακά το πλήθος αρχίζει να λικνίζεται. Και μετά αρχίζει το χορό… Για αυτό έχουν έρθει. Για αυτό. Την ευτυχία την παίρνουν στα σοβαρά εδώ, στα δάση της Νταντακαρανία. Στην αρχή οι σύντροφοι του ΛΑΑΣ παρακολουθούν τους χορευτές, στέκοντας παράμερα με τα όπλα τους… Μετά όμως, ένας-ένας, όπως οι πάπιες που δεν μπορούν να μείνουν στην όχθη και να παρακολουθούν τις άλλες πάπιες να κολυμπούν, μπαίνουν στο χορό κι αρχίζουν να χορεύουν… Σύντομα δημιουργούνται σειρές από χακί χορευτές, που στροβιλίζονται με όλα τα υπόλοιπα χρώματα… Και ύστερα καθώς ανταμώνουν, αδερφές και αδερφοί και γονείς και παιδιά και φίλοι που δεν συναντήθηκαν για μήνες, χρόνια μερικές φορές, οι σειρές σπάνε και ξαναφτιάχνονται και το χακί σκορπίζεται στα σάρι που στροβιλίζονται και στα λουλούδια και στα τύμπανα και τα τουρμπάνια. Είναι σίγουρα ένας Λαϊκός Στρατός…»
Κι όμως, στα σκοτάδια του «τέλους της ιστορίας», όπου ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός μας γυρίζει στο μεσαίωνα, συνεχίζουν να υπάρχουν άνθρωποι περήφανοι, που να δημιουργούν έναν νέο κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση! Και η Αρουντάτι Ρόι, δίνοντας τους φωνή μέσα από το βιβλίο αυτό, δίκαια είναι ανάμεσά τους.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Η Αρουντάτι Ρόι γεννήθηκε το 1961 και σπούδασε, μεταξύ άλλων, Φιλολογία στην Κολούμπια της Νέας Υόρκης και στην Οξφόρδη. Εργάστηκε ως οικονομικός συντάκτης και ως συγγραφέας και πέρασε από το περιοδικό TIME. Το αυτοβιογραφικό βιβλίο της «ο θεός των μικρών πραγμάτων», έτυχε μεγάλης αποδοχής και ήταν η αιτία να βραβευθεί με βραβείο Μπούκερ.
Ξεκίνησε από τον ακτιβισμό και πιο ήπιες πολιτικά θέσεις, αλλά μέσα από την συνειδητοποίηση της ταξικής εκμετάλλευσης στην Ινδία ηγήθηκε του προοδευτικού ρεύματος της αφύπνισης στην ινδική διανόηση. Πήρε όλο και πιο ενεργή και καταγγελτική στάση για την εκμετάλλευση του ινδικού λαού από τις οικονομικές ελίτ. Από αρχικά καθαρά αντικομουνιστικές θέσεις, έφτασε να υποστηρίζει δημόσια ότι «οι μαοϊκοί αναγκάζονται να χρησιμοποιούν βία». Είναι από τις πρωτοπόρες φωνές καταγγελίας της δολοφονικής επιχείρησης Πράσινο Κυνήγι και έσπασε με το «Περπατώντας με τους συντρόφους» τη σιωπή που επέβαλλαν τα ινδικά ΜΜΕ.
Η στάση της έχει προκαλέσει την οργή του ινδικού κατεστημένου. Αστυνομία, αντιδραστικοί, εθνικιστές, ζητούν τη φυλάκισή της και το φίμωμά της. Φήμες για κάλεσμα σε δίκη υπήρξαν μετά τις τελευταίες δηλώσεις της για την ινδική κατοχή στο Κασμίρ.
Εμείς, αναγνωρίζοντας το συνειδητό ρόλο της υπέρ της ινδικής επανάστασης, δεν μπορούμε παρά να φωνάξουμε: Πίσω αντιδραστικοί! Κάτω τα χέρια από την προοδευτική διανόηση! Κάτω τα χέρια από την αγωνίστρια Αρουντάτι Ρόι!
