Η τελική φάση της Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ(μ-λ) αναβλήθηκε για τις 27-28-29 Μάρτη, για να δωθεί επιπλέον χρόνος για την ολοκλήρωση των ανοιχτών συζητήσεων.
ΠΕΜΠΤΗ 4/3, 21:00: ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ
Αυτή η ανεξάρτητη παραγωγή, γυρισμένη στο χέρι και με επίκεντρο τον απλό άνθρωπο, τις αγωνίστριες της Αντίστασης, έχει προβληθεί σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Γιατί όμως ο κόσμος θέλει να ασχοληθεί ξανά με πράγματα ίσως, γνωστά ή χιλιοειπωμένα; Και τι έχει να προσφέρει σήμερα μια ιστορία η οποία "έχει λήξει";
Για να δώσουμε όμως το λόγο στην ίδια, μέσω της απάντησης της στον Παύλο Καγιό:
Σε ένα μικρό κείμενό της που κυκλοφόρησε ενόψει της προβολής της ταινίας, η Αλίντα Δημητρίου εξηγεί την απόφασή της να καταπιαστεί με το συγκεκριμένο θέμα: «Πριν από μερικά χρόνια στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Καλαμάτας παίχτηκε ένα ντοκιμαντέρ που αναφερόταν σε ένα κορυφαίο πολιτικό γεγονός, στην Επανάσταση των Γαριφάλων στην Πορτογαλία. Με εντυπωσίασε για δύο λόγους. Ο ένας, ο πιο σημαντικός, γιατί ήταν πολιτικό ντοκιμαντέρ και ο δεύτερος γιατί η παραγωγή του ήταν χαμηλού κόστους. Ο συνδυασμός αυτών των δύο με έκανε να αναρωτηθώ: Γιατί όχι και εμείς; Η πολιτική περίοδος που με έτρωγε ήταν το 1940-1950. Μια περίοδος από την οποία είχα βιώματα αλλά και που διαμορφώθηκε η πολιτική μου οπτική. Και δεν άλλαξα ακριβώς όπως δεν αλλάζεις –σε καμιά περίπτωση– τον πρώτο σου έρωτα».
Ζούμε σε μια περίοδο που η ιστορία ξαναγράφεται. Ξαναγράφεται για να σβήσει την ιστορική μνήμη του λαού μας, για να ξεχάσει ότι κάποτε όρθωσε το ανάστημα του απέναντι στην φτώχεια, τον πόλεμο, την αδικία, το φασισμό, την πείνα, την κατοχή. Η ιστορία αυτή επιβίωσε παρά την πλύση εγκεφάλου που επέβαλλαν στο λαό, την προπαγάνδα για τους ληστές, τους εαμοβούλγαρους, το παιδομάζωμα και τα κονσερβοκούτια. Επιβίωσε στόμα με στόμα, γενιά με γενιά, παρόλο που για δεκαετίες ήταν μια απαγορευμένη συζήτηση, ένα γεγονός που δε συνέβη ποτέ. Επιβίωσε στην αναγκαστική προσφυγιά στις Ανατολικές χώρες, στα ξερονήσια, στις φυλακές. Και αναγεννιέται κάθε φορά που ο λαός βγαίνει στο δρόμο. Και αν κάποια στιγμή η Εθνική Αντίσταση αναγνωρίστηκε, αυτό έγινε υπό το βάρος των λαϊκών αγώνων.
Και όπως συμβαίνει με όλα τα κεκτημένα, σήμερα τίποτε δε θεωρείται δεδομένο. Κι αν αυτές οι γυναίκες που ήταν χωρίς φωνή μπόρεσαν τελικά να μιλήσουν, κι αν αυτά τα γεγονότα δεν τα έσβησαν με σφουγγάρι οι κυρίαρχοι του κόσμου όπως τόσα άλλα, είναι γιατί βρέθηκαν άνθρωποι να τις ακούσουν.
Για να δώσουμε όμως το λόγο στην ίδια, μέσω της απάντησης της στον Παύλο Καγιό:
«πριν από 15 χρόνια, όταν έψαχνα θέμα για ντοκιμαντέρ, ήρθα σε επαφή με έναν ‘‘επώνυμο’’, αλλά αυτός ζούσε από τις δάφνες του μύθου του κι εγώ σκέφτηκα: ‘‘Τι δουλειά έχω με τέτοιους ανθρώπους; Καμιά. Εγώ είμαι πάντα με τους ξυπόλητους’’. Και κίνησα γη και ουρανό για να τους βρω» και συμπληρώνει: «Καθετί πολιτικό με ενδιαφέρει από τα μικρά μου χρόνια. Κι αν δεν μπήκα στην Αντίσταση στα χρόνια της Κατοχής, είναι γιατί ήμουν πιτσιρίκα 12 χρόνων. Ετσι, αποφάσισα να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ για την ανώνυμη, άγνωστη γυναίκα της Εθνικής Αντίστασης, αυτή που δεν υπάρχει σε καμιά επίσημη ιστορία». Γι’ αυτές τις γυναίκες η Αλίντα Δημητρίου, σε άλλη συνέντευξή της που έδωσε αυτές τις ημέρες, λέει: «Βρήκα τις γυναίκες εκείνες που έφτιαξαν Ιστορία. Ολες εκείνες που περπατάνε πλάι μας στις πλατείες, στην αγορά, στα μανάβικα και δεν έχουμε ιδέα για ό,τι έκαναν, και αυτό γιατί ποτέ δεν ζήτησαν τίποτα. Απλά ξόδεψαν τα νιάτα τους για την πατρίδα τους και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δεν το μετάνιωσαν και είναι έτοιμες να ξανακάνουν το ίδιο. Και ας έχουν ψυχικές διαταραχές, ας είναι μερικές κουφές, ας έχουν ακόμη μερικές στο σώμα τους βόλια, ας βγάζουν έρπη όταν κάνουν αναμνηστικές εκδρομές. Μια από αυτές μου είπε: ‘‘Κοιμάμαι και ξυπνάω με τον θάνατο. Βλέπω στον ύπνο μου ότι με σκεπάζουν με χώμα”».
Σε ένα μικρό κείμενό της που κυκλοφόρησε ενόψει της προβολής της ταινίας, η Αλίντα Δημητρίου εξηγεί την απόφασή της να καταπιαστεί με το συγκεκριμένο θέμα: «Πριν από μερικά χρόνια στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Καλαμάτας παίχτηκε ένα ντοκιμαντέρ που αναφερόταν σε ένα κορυφαίο πολιτικό γεγονός, στην Επανάσταση των Γαριφάλων στην Πορτογαλία. Με εντυπωσίασε για δύο λόγους. Ο ένας, ο πιο σημαντικός, γιατί ήταν πολιτικό ντοκιμαντέρ και ο δεύτερος γιατί η παραγωγή του ήταν χαμηλού κόστους. Ο συνδυασμός αυτών των δύο με έκανε να αναρωτηθώ: Γιατί όχι και εμείς; Η πολιτική περίοδος που με έτρωγε ήταν το 1940-1950. Μια περίοδος από την οποία είχα βιώματα αλλά και που διαμορφώθηκε η πολιτική μου οπτική. Και δεν άλλαξα ακριβώς όπως δεν αλλάζεις –σε καμιά περίπτωση– τον πρώτο σου έρωτα».
Ζούμε σε μια περίοδο που η ιστορία ξαναγράφεται. Ξαναγράφεται για να σβήσει την ιστορική μνήμη του λαού μας, για να ξεχάσει ότι κάποτε όρθωσε το ανάστημα του απέναντι στην φτώχεια, τον πόλεμο, την αδικία, το φασισμό, την πείνα, την κατοχή. Η ιστορία αυτή επιβίωσε παρά την πλύση εγκεφάλου που επέβαλλαν στο λαό, την προπαγάνδα για τους ληστές, τους εαμοβούλγαρους, το παιδομάζωμα και τα κονσερβοκούτια. Επιβίωσε στόμα με στόμα, γενιά με γενιά, παρόλο που για δεκαετίες ήταν μια απαγορευμένη συζήτηση, ένα γεγονός που δε συνέβη ποτέ. Επιβίωσε στην αναγκαστική προσφυγιά στις Ανατολικές χώρες, στα ξερονήσια, στις φυλακές. Και αναγεννιέται κάθε φορά που ο λαός βγαίνει στο δρόμο. Και αν κάποια στιγμή η Εθνική Αντίσταση αναγνωρίστηκε, αυτό έγινε υπό το βάρος των λαϊκών αγώνων.
Και όπως συμβαίνει με όλα τα κεκτημένα, σήμερα τίποτε δε θεωρείται δεδομένο. Κι αν αυτές οι γυναίκες που ήταν χωρίς φωνή μπόρεσαν τελικά να μιλήσουν, κι αν αυτά τα γεγονότα δεν τα έσβησαν με σφουγγάρι οι κυρίαρχοι του κόσμου όπως τόσα άλλα, είναι γιατί βρέθηκαν άνθρωποι να τις ακούσουν.
ΜΑΡΤΙΟΣ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΣΤΗ ΣΦΕΝΤΟΝΑ
Ο Μάρτιος είναι αφιερομένος στο πολιτικό ντοκυμαντέρ αλλά και στο γυναικείο ζήτημα.
Τα δύο ντοκυμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου για τις γυναίκες στην Αντίσταση, τον εμφύλιο και την εξορία, περιγράφουν την ένδοξη δεκαετία του λαϊκού κινήματος, τις διώξεις και την ήττα του. Προβλήθηκαν σε όλη την Ελλάδα και γνώρισαν καθολική αποδοχή.
Οι "Μνήμες Δεγκτζήδων" της Μαρίας Πετρά, ζωντανεύουν μέσα από την αφήγηση ενός 80χρονου καπνεργάτη την μνήμη ενός βιομηχανικού συγκροτήματος.
Μέσα από συγκλονιστικές μαρτυρίες, οι δύο σκηνοθέτιδες δείχνουν την ιστορία του λαού μας, σε μία περίοδο που θέλουν να του ξεριζώσουν την ιστορική του μνήμη.
Αναλυτικές κριτικές, οπτικό υλικό και άλλα θα αναρτηθούν σύντομα στο blog.
ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ 7Η ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΚΕ(μ-λ)
Με πρωτοβουλία της σπουδάζουσας του ΚΚΕ(μ-λ), θα διοργανωθούν δύο ανοικτές συζητήσεις για την Αριστερά, που είναι το κύριο θέμα της 7ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ(μ-λ) και τελειώνει στις 12-13-14 Μάρτη στην Αθήνα.
Η πρώτη (Παρασκευή 26 Φλεβάρη στις 18:00) θα ασχοληθεί με το ζήτημα του διεθνούς κινήματος.
Θα επιχειρήσει να ανοίξει το ζήτημα του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, των προχωρημάτων και των αδυναμιών του. Μέσα από αναφορές στις ζώνες των θυελλών, στο Νεπάλ, την Ινδία και άλλες περιπτώσεις θα παρακινήσει μια κουβέντα για το παρελθόν το μέλλον και τη σημασία αυτών των κινημάτων, που αμφισβητούν το μονόδρομο του καπιταλισμού και το ανέφικτο της επανάστασης και του σοσιαλισμού.
Επίσης θα καταπιαστεί με τη Νέα Ευρωπαϊκή Αριστερά, όπως εκφράζεται στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Πορτογαλία. Εγχειρήματα που γνώρισαν αποθεωτικές κριτικές, δεν αποτελούν όμως παρά το ξαναζέσταμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Η δεύτερη συζήτηση (Παρασκευή 5 Μάρτη στις 18:00) θα αφορά το ζήτημα της κρίσης του κεφαλαίου και τον πολιτική της επίθεσης στο λαό, το Μέτωπο Αντίστασης και την ανεπάρκεια της υφιστάμενης αριστεράς.
Η πρώτη (Παρασκευή 26 Φλεβάρη στις 18:00) θα ασχοληθεί με το ζήτημα του διεθνούς κινήματος.
Θα επιχειρήσει να ανοίξει το ζήτημα του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, των προχωρημάτων και των αδυναμιών του. Μέσα από αναφορές στις ζώνες των θυελλών, στο Νεπάλ, την Ινδία και άλλες περιπτώσεις θα παρακινήσει μια κουβέντα για το παρελθόν το μέλλον και τη σημασία αυτών των κινημάτων, που αμφισβητούν το μονόδρομο του καπιταλισμού και το ανέφικτο της επανάστασης και του σοσιαλισμού.
Επίσης θα καταπιαστεί με τη Νέα Ευρωπαϊκή Αριστερά, όπως εκφράζεται στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Πορτογαλία. Εγχειρήματα που γνώρισαν αποθεωτικές κριτικές, δεν αποτελούν όμως παρά το ξαναζέσταμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Η δεύτερη συζήτηση (Παρασκευή 5 Μάρτη στις 18:00) θα αφορά το ζήτημα της κρίσης του κεφαλαίου και τον πολιτική της επίθεσης στο λαό, το Μέτωπο Αντίστασης και την ανεπάρκεια της υφιστάμενης αριστεράς.
AΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΙ 25/2 ΣΤΙΣ 19:00
ΛΟΥΦΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ
Η κλασσική ταινία του Νίκου Περάκη, μας μεταφέρει χιομοριστικά στα χρόνια της χούντας, μέσα από τις ξεκαρδιστικές καταστάσεις της και τις άριστες ερμηνείες.Από τη μία ταινία δεν κάνει κάποια βαθιά τομή στα αίτια της χούντας και την πολιτική κατάσταστη του κινήματος στην Ελλάδα. Άπλα αρκείται στο να παρατηρεί τη σκληρότητα και τη γελοιότητα του καθεστώτος. Από την άλλη γυρισμένη σε μια εποχή (1984) που τα λουριά απέναντι στην προοδευτική τέχνη χαλάρωσαν, ξεστομίζει αρκετές αλήθειες. Την αμερικανοκρατία, την καταστολή ανθρώπων και ιδεών, την αντικομμουνιστική προπαγάνδα, αλλά κυρίως την απόγνωση του απλού ανθρώπου.
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΑΙΤΙΕΣ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΟ ΚΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΔΟΘ (ΠΡ. ΚΟΡΟΜΗΛΑ 51 4ος ΟΡΟΦΟΣ).
Το βιβλιοπωλείο "εκτός των τειχών" παρουσιάζει το βιβλίο του Νασίμ Αλάτρας, Παλαιστίνη, αιτίες και μύθοι, η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή από το 1917.
Ομιλητές: Θοδωρής Ζδούκος, Αποστόλης Λυκεσάς, Βασίλης Τσιράκης.
Θα παρεβρεθεί και θα μιλήσει και ο συγγραφέας.
Το βιβλίο παρουσιάστηκε σε πολλούς κινηματικούς χώρους στην Ελλάδα, και προκάλεσε πολλές συζητήσεις. Δείτε μία βιβλιοκριτική από ένα αλλό blog ΕΔΩ
Το βιβλιοπωλείο "εκτός των τειχών" παρουσιάζει το βιβλίο του Νασίμ Αλάτρας, Παλαιστίνη, αιτίες και μύθοι, η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή από το 1917.
Ομιλητές: Θοδωρής Ζδούκος, Αποστόλης Λυκεσάς, Βασίλης Τσιράκης.
Θα παρεβρεθεί και θα μιλήσει και ο συγγραφέας.
Το βιβλίο παρουσιάστηκε σε πολλούς κινηματικούς χώρους στην Ελλάδα, και προκάλεσε πολλές συζητήσεις. Δείτε μία βιβλιοκριτική από ένα αλλό blog ΕΔΩ
ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΕΜΠΤΗ: ΛΕΥΚΗ ΚΟΡΔΕΛΑ (WHITE RIBBON)
Σε ένα αγροτικό χωριό της Γερμανίας το 1916, μία σειρά βίαιων γεγονότων αναστατώνουν τη ζωή των κατοίκων καθώς δεν είναι δυνατό να γίνει αντιληπτό το ποιός ευθύνεται για τα περιστατικά. Μέσα από από αλληγορίες, και ατμοσφαιρική σκηνοθεσία σε ασπόμαυρο φιλμ, ο Μίκαελ Χάνεκε προσπαθεί να σκιαγραφήσει τα κοινωνικά αίτια της γέννησης της βίας και της περιθωριοποίησης. Ο κεντρικός ρόλος του πάστορα, που με τη λευκή κορδέλα σημαδεύει τα παιδιά που χρειάζονται αναμόρφωση, και ο αποπνικτικός τρόπος ζωής που επιβάλλεται δείχνουν το ιδεολογικό έδαφος πάνω στο οποίο πάτησε ο ναζισμός, ενεργοποιόντας σε περίοδο κρίσης τα πιο αντιδραστικά ένστικτα της κοινωνίας.
Σήμερα πολλοί θέλουν να συγκαλύψουν τα αίτια της ανόδου της φασιστικής βίας και να τα αποδώσουν σε "ακραίες συμπεροφορές" λες και φύτρωσε από το πουθενά. Σήμερα, που το σύστημα αντιμετωπίζει τη βαθύτερη οικονομική-πολιτική κρίση, δημιουργεί ξανά τους όρους για τους παγκόσμιους πολέμους και τον κοινωνικό μεσαίωνα . Σκόπιμα κλείνει το μάτι στις φασιστικές συμμορίες, και ενθαρρύνει τις παρακρατικές ομάδες. Θέλει να διαιρέσει τους εργαζόμενους ώστε να μην αποτελούν τάξη και να προκαλέσει εμφύλιο μεταξύ τους. Θέλει να φορτώσει την εγκληματικότητα και την ανεργία στους μετανάστες και να αθωώσει το κεφάλαιο. Θέλει να τρομοκρατήσει τους αγωνιστές και φοβίσει τον κόσμο που κατεβαίνει μαζικά στους δρόμους.
Κι αν στην ταινία ο φασισμός περνάει και η απάντηση έρχεται μόνο από το χαρακτήρα του δάσκαλου, αφήνοντας μια γεύση παντοδυναμίας του σκοταδισμού, η ιστορία έχει δείξει το αντίθετο. Σε μία εποχή που το σύστημα πόνταρε πάνω στο φασισμό, μπροστά στην επικύνδινη άνοδο του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, ο αντιφασισιτκός αγώνας των λαών νίκησε.
Σήμερα, αυτοί που κάνουν τα στραβά μάτια χτυπώντας φιλικά την πλάτη του φασισμού και συγκαλύπτοντας τα εγκλήματα του, θέλουν να εξισώσουν τους κομμουνιστές, που στάθηκαν πρωτοπόροι στον αντιφασιστικό αγώνα, με τους ναζιστές. Αυτοί που "καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται", και κρατούν ίσες αποστάσεις από τους θύτες και τα θύματα είναι αυτοί που ενθαρρύνουν την καταστολή των κινημάτων. Δεν απέχουνε πολύ από τους μορφωμένους και σεβαστούς κατοίκους του χωριού, που αποδεικνύονται οι πιο βίαιοι καλυπτόμενοι πίσω από τον ηθικισμό τους.
Σήμερα πολλοί θέλουν να συγκαλύψουν τα αίτια της ανόδου της φασιστικής βίας και να τα αποδώσουν σε "ακραίες συμπεροφορές" λες και φύτρωσε από το πουθενά. Σήμερα, που το σύστημα αντιμετωπίζει τη βαθύτερη οικονομική-πολιτική κρίση, δημιουργεί ξανά τους όρους για τους παγκόσμιους πολέμους και τον κοινωνικό μεσαίωνα . Σκόπιμα κλείνει το μάτι στις φασιστικές συμμορίες, και ενθαρρύνει τις παρακρατικές ομάδες. Θέλει να διαιρέσει τους εργαζόμενους ώστε να μην αποτελούν τάξη και να προκαλέσει εμφύλιο μεταξύ τους. Θέλει να φορτώσει την εγκληματικότητα και την ανεργία στους μετανάστες και να αθωώσει το κεφάλαιο. Θέλει να τρομοκρατήσει τους αγωνιστές και φοβίσει τον κόσμο που κατεβαίνει μαζικά στους δρόμους.
Κι αν στην ταινία ο φασισμός περνάει και η απάντηση έρχεται μόνο από το χαρακτήρα του δάσκαλου, αφήνοντας μια γεύση παντοδυναμίας του σκοταδισμού, η ιστορία έχει δείξει το αντίθετο. Σε μία εποχή που το σύστημα πόνταρε πάνω στο φασισμό, μπροστά στην επικύνδινη άνοδο του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, ο αντιφασισιτκός αγώνας των λαών νίκησε.
Σήμερα, αυτοί που κάνουν τα στραβά μάτια χτυπώντας φιλικά την πλάτη του φασισμού και συγκαλύπτοντας τα εγκλήματα του, θέλουν να εξισώσουν τους κομμουνιστές, που στάθηκαν πρωτοπόροι στον αντιφασιστικό αγώνα, με τους ναζιστές. Αυτοί που "καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται", και κρατούν ίσες αποστάσεις από τους θύτες και τα θύματα είναι αυτοί που ενθαρρύνουν την καταστολή των κινημάτων. Δεν απέχουνε πολύ από τους μορφωμένους και σεβαστούς κατοίκους του χωριού, που αποδεικνύονται οι πιο βίαιοι καλυπτόμενοι πίσω από τον ηθικισμό τους.
ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ
Οφείλουμε να ζητήσουμε μια συγγνώμη από τον κόσμο που ήρθε να δει την ταινία και να υποσχεθούμε ότι δε θα αντιμετωπίσουμε παρόμοια προβλήματα στο μέλλον.
ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ SACCO ΚΑΙ VANZETTI
που αλιεύσαμε από το αντίσταση στις γειτονιές.
Ο Ennio Morricone έγραψε και η Joan Baez τραγούδησε το «Here’s to you», ένα τραγούδι αφιερωμένο στους Sacco και Vanzetti, το οποίο μεταφράστηκε σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Όλα κι όλα τα λόγια του τραγουδιού είναι τα εξής:
Οι δύο τελευταίες σειρές δεν είναι άλλα από τα τελευταία λόγια του Bartolomeo Vanzetti. ( Λίγο πριν την εκτέλεσή του ο Vanzetti είπε: «η τελευταία στιγμή μας ανήκει. Αυτή η αγωνία είναι ο θρίαμβός μας».)
Ο Ennio Morricone έγραψε και η Joan Baez τραγούδησε το «Here’s to you», ένα τραγούδι αφιερωμένο στους Sacco και Vanzetti, το οποίο μεταφράστηκε σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Όλα κι όλα τα λόγια του τραγουδιού είναι τα εξής:
Here’s to you, Nicola and Bart
Rest forever here in our hearts
The last and final moment is yours
That agony is your triumph
Rest forever here in our hearts
The last and final moment is yours
That agony is your triumph
ΠΕΜΠΤΗ 12/2 19:00 ΣΑΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΣΕΤΙ
Στις 15 Απριλίου του 1920, δυο άντρες ληστεύουν και δολοφονούν τον ταμία και έναν φρουρό του εργοστασίου κατασκευής παπουτσιών Slatter and Morrill, αποσπώντας $15.776.Τρεις εβδομάδες αργότερα οι ιταλοί μετανάστες και διακεκριμένοι αναρχικοί Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, κατηγορούνται και συλλαμβάνονται για το έγκλημα, παρά τις σχεδόν ανύπαρκτες αποδείξεις εναντίον τους. Μετά από μια δίκη επτά εβδομάδων, οι Sacco και Vanzetti κρίνονται ένοχοι, με περιστασιακές ενδείξεις, για φόνο και καταδικάζονται σε θάνατο. Επτά χρόνια αργότερα, παρά από πολυπληθείς εφέσεις και την τεράστια δημόσια κατακραυγή, εκτελούνται αμφότεροι για τα «εγκλήματά τους».
Σήμερα το σύστημα θωρακίζεται απέναντι στον εχρθό-λαό, στοχοποιόντας κάθε πολιτικό χώρο που τολμάει να αμφισβητεί την κυριαρχία του. Κατασκευάζει τρομονόμους και κουκουλονόμους καταργόντας κάθε στοιχειώδες νομικό δικαίωμα, συλλαμβάνει συνδικαλιστές φοιτητές με πράσινα παπούτσια και κατασκευάζει ψεύτικα κατηγορητήρια. Στοχοποιεί πολιτικούς χώρους, ενθαρρύνει τις φασιστικές-παρακρατικές ομάδες, κάνει τα στραβά μάτια για επιθέσεις σε κινηματικούς χώρους, αγωνιστές, στέκια. Απολύει και σακατεύει συνδικαλιστές. Παρακολουθεί κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας, σε ποιόν τηλεφωνούμε, τι email στέλνουμε, τι κουβαλάμε στις τσάντες μας. Έχει ήδη συντάξει δικογραφίες για τους πρωτοπόρους αγωνιζόμενους αγρότες. Και δε διστάζει να σε δολοφονήσει ακόμα και αν πίνεις μπύρα στα Εξάρχεια και πεις μια κουβέντα παραπάνω.
Πόσο άσχετα είναι αυτά με την κρίση του καπιταλισμού και την άνοδο του κινήματος; Αφορούνε μόνο κάποιους πολιτικούς χώρους ή συνολικά το δικαίωμα του λαού να αγώνιζεται ειδικά σε μια περίοδο που οι μαύρες μέρες που του ετοίμαζαν έχουν ήδη έρθει; Μπορεί και πρέπει το ζήτημα της ποινικοποίησης μιας αγωνιστικής ιδεολογίας να γίνει υπόθεση του λαικού κινήματος;
ΠΡΟΒΟΛΗ - ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ: DIE WELLE. ΣΑΒΒΑΤΟ 6/2 19:00
Επιθέσεις σε μετανάστες, ρατσιστική προπαγάνδα, μαχαιρώματα, επιθέσεις σε διαδηλωτές. Το ζήτημα της αντιφασιστικής δράσης αφορά κάθε προοδευτικό άνθρωπο.
Είναι η όμως φασιστική ιδεολογία αποτέλεσμα της τάσης των ανθρώπων να οργανώνονται και να εξουσιάζουν; Ή είναι μια πολιτική αντίληψη, που ειδικά σε περιόδους κρίσης είναι η τελευταία άμυνα του συστήματος απέναντι στο κίνημα; Έχει πολιτικά αίτια η ανάπτυξη του φασισμού στις μέρες μας και ευθύνεται κάποιος γι΄αυτό;
Ας θυμηθούμε όμως και την ταινιοκριτική του περιοδικού Έναυσμα για την ταινία αυτή:
Ένα σχόλιο με αφορμή την ταινία Die Welle
Νεαρός «εναλλακτικός» καθηγητής αναλαμβάνει σχολικό μάθημα που αφορά το φαινόμενο του φασισμού. Οι γερμανοί μαθητές, αρχικά βαριεστημένοι από τα χίλια-μύρια που έχουν ήδη ακούσει στο σχολείο θεωρούν πως αυτά ανήκουν στο παρελθόν και πως δεν έχουν καμία πιθανότητα επανεμφάνισης. Έτσι ο καθηγητής αποφασίζει να ακολουθήσει μια διαφορετική μέθοδο, με στόχο να καταδείξει στους μαθητές του τους όρους γέννησης του φασιστικού φαινομένου. Τους καλεί να δημιουργήσουν μια κλειστή ομάδα με αυστηρή πειθαρχία απέναντι στον ίδιο, να ντυθούν ομοιόμορφα, να χρησιμοποιούν ένα συγκεκριμένο χαιρετισμό κ.ό.κ. Η ομάδα σιγά σιγά εκτρέπεται και αρχίζει να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις από τα μέλη της…
Είναι όμως αυτό ο φασισμός; Η πρώτη παρατήρηση σ’ αυτή την προσέγγιση είναι ότι η ταινία λαμβάνει υπ’ όψιν αποκλειστικά και μόνο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του φασισμού. Το έλασσον είναι ότι η ταινία ενοχοποιεί πλήρως τη συλλογικότητα, αντιπαραβάλλοντάς την με την ατομικότητα, έτσι, γενικά κι αόριστα. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι με το να μην αναζητεί και να αγνοεί πλήρως τους κοινωνικούς όρους εμφάνισης του φαινομένου ανάγει αυτά τα εξωτερικά χαρακτηριστικά σε αίτια. Φυσικά οι τρόποι έκφρασης των πραγμάτων πηγάζουν από τις αιτίες και τις στοχεύσεις τους, δεν ισχύει όμως πάντα και το αντίθετο. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο θα είχαμε εμφάνιση μαζικών φασιστικών κινημάτων κάθε φορά που θα εμφανιζόταν και ένας επίδοξος αρχηγίσκος –κάπως έτσι τα παρουσιάζει άλλωστε και η ταινία.
Αυτή η ρηχή προσέγγιση είναι ο λόγος που η ταινία έτυχε πανηγυρικής υποδοχής σε άτομα και ομάδες που κινούνται στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Και έχει όντως μια αξία μιας και, έστω απλοϊκά, ερμηνεύονται τρόποι με τους οποίους ο φασισμός καταφέρνει να κερδίσει ανθρώπους και να τους μετατρέψει σε τέρατα. Από τα SS των ναζί μέχρι τους βασανιστές της Χούντας, οι άνθρωποι που στελέχωναν τέτοιους μηχανισμούς δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά, ήταν οι μέχρι τότε «φιλήσυχοι πολίτες»…
Τα πραγματικά αίτια του φασισμού ήταν και είναι κοινωνικά, και δεν είναι άλλα από την αγωνία της αστικής τάξης μπροστά στον κίνδυνο απώλειας της εξουσίας της. Σ’ αυτή βασική πλευρά δε γίνεται καμία αναφορά, ούτε καν νύξη. Γιατί είναι αλήθεια ότι τα χαρακτηριστικά της ομάδας (πχ η ομοιομορφία, ο εθνικισμός, ο οπαδικού τύπου φανατισμός) συναντώνται σε πολλές εκφράσεις της κοινωνικής ζωής, δε μετατρέπουν όμως στα καλά καθούμενα μια χώρα σε… ναζιστική Γερμανία. Ίσα ίσα, σήμερα υπάρχουν περιπτώσεις που η καταγγελία των εξωτερικών αυτών χαρακτηριστικών είναι το προκάλυμμα για την εφαρμογής… καραμπινάτης φασιστικής πολιτικής. Το κράτος του Ισραήλ δεν είναι ούτε μονοκομματικό, ούτε… αντισημιτικό, αλλά αυτό δεν το εμπόδισε ποτέ να προβεί σε μαζικές σφαγές παλαιστινίων. Οι Χίτλερ του σήμερα δηλώνουν κατηγορηματικά αντιχιτλερικοί!
Και ας ακούσουμε μια ακόμα γνώμη:
ΕΠΑΝΑΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΛΓΕΡΙΟΥ ΠΕΜΠΤΗ 4/2 16.00
Λόγω τεχνικών προβημάτων, η Μάχη του Αλγερίου δεν προβλήθηκε ολόκληρη. Έτσι πριν από το τσίκνισμα, δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία για να την παρακολουθήσετε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)