Με αφορμή την αιματηρή καταστολή της αποστολής FREE GAZA, από τους Ισραηλινούς κομάντος, αναδημοσιεύουμε ένα σύντομο ιστορικό για το Παλαιστινιακό ζήτημα, που εκθέτει κάποιες από τις σηματνικότερες πλευρές του ζητήματος. Το κείμενο είχε γραφτεί για μια εκδήλωση των Αγωνιστικών Κινήσεων, την περίοδο των Ισραηλινών βομβαρδισμών στη Γάζα, το 2008.
ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
Το Ανατολικό ζήτημα και η γέννηση του σιωνισμού
Η αρχή της διαμόρφωσης του ζητήματος της Μέσης Ανατολής και του παλαιστινιακού βρίσκεται στην κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και στη μάχη για το μοίρασμα των εδαφών της. Η μάχη αυτή ανέδειξε σαν κυρίαρχη στη Μ. Ανατολή την Αγγλία. Μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο όμως, η Αγγλία δεν μπορούσε πλέον να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ, και έτσι με όχημα το Ισραήλ οι Αμερικάνοι απέκτησαν κυρίαρχο ρόλο στην περιοχή. Οι ΗΠΑ ενίσχυσαν το φασιστικό-σιωνιστικό «κίνημα». Ο σιωνισμός, ιδεολογία της αστικής τάξης του Ισραήλ, αναμασούσε τη θεωρία του «περιούσιου λαού του Θεού», και ανέπτυσσε μια ιδιοκτησιακή λογική για την Μ. Ανατολή. Οι ΗΠΑ εξέθρεψαν τις πιο αποκρουστικές τάσεις του σιωνισμού, για να δημιουργήσουν ένα κράτος- μαντρόσκυλο στην περιοχή. Η χρησιμοποίηση του ολοκαυτώματος και των εβραίων προσφύγων μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, δημιούργησαν τετελεσμένα στην περιοχή. To κράτος του Ισραήλ
Οι Εβραίοι το 1947 ήλεγχαν μόλις το 7% της Παλαιστίνης, όταν άρχισαν να καταφτάνουν οι πρόσφυγες. Η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε ήταν ο εποικισμός: οι Παλαιστίνιοι διώχνονταν με τη βία από τις εστίες τους τις οποίες καταλάμβαναν οι σιωνιστές. Με αμέριστη βοήθεια της «διεθνούς κοινότητας», πολιτική και οικονομική, με το ιδεολογικό φωτοστέφανο του ολοκαυτώματος και εκμεταλλευόμενοι τον απελπισμένο εβραϊκό πληθυσμό, οι σιωνιστές άρπαξαν ή αγόρασαν σιγά-σιγά θύλακες γης ανάμεσα στους Παλαιστίνιους. Αρχικά ο ΟΗΕ απέδωσε το 60% των εδαφών της ιστορικής Παλαιστίνης στο Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι όπως ήταν φυσικό απέρριψαν το σχέδιο. Στον πόλεμο που ακολούθησε οι Ισραηλινοί, εξοπλισμένοι από τις ΗΠΑ, μετά από μεγάλες σφαγές ενάντια στους ανοργάνωτους Παλαιστίνιους, κατέλαβαν ακόμη μεγαλύτερο μέρος από αυτό που τους αποδόθηκε αρχικά. Έτσι ιδρύθηκε το 1948 το κράτος του Ισραήλ. Η επέτειος της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, είναι ταυτόχρονα επέτειος της εθνικής καταστροφής των Παλαιστινίων (Νάκμπα). Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι πήραν το δρόμο της προσφυγιάς στις γειτονικές χώρες και δημιούργησαν τους προσφυγικούς καταυλισμούς, στους οποίους ζουν έως σήμερα σε απόλυτη ένδεια.
Η μέθοδος του εποικισμού δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ από το Ισραηλινό κράτος. Ακόμα και σήμερα, όταν το κράτος του Ισραήλ θέλει να δημιουργήσει τετελεσμένα, στήνει τα λεγόμενα Κιμπτούτς, (οικισμούς εποίκων), που συνήθως αποτελούνται από τα πλέον θρησκόληπτα και φασιστικά στοιχεία.
Ο παλαιστινιακός λαός, ζει σήμερα σκορπισμένος στα 4 σημεία του ορίζοντα. Γενιές και γενιές ζουν ουσιαστικά εξορισμένες στη μέση της ερήμου, σε καταυλισμούς προσφύγων στην Ιορδανία, στη Συρία και το Λίβανο, στην απόλυτη ένδεια. Όλες οι αντιστασιακές οργανώσεις ακόμα και σήμερα θέτουν το ζήτημα της επανένωσης του παλαιστινιακού λαού και της επιστροφής των προσφύγων.
Ο Νασερισμός και ο Παναραβισμός
Οι επιδιώξεις των ΗΠΑ στην περιοχή, είναι να δημιουργήσουν ένα στάτους κβο μόνιμης κυριαρχίας. Έρχονται έτσι σε αντιπαράθεση όχι μόνο με την ΕΣΣΔ αλλά και με τους Ευρωπαίους. Αιχμή του δόρατος είναι φυσικά το κράτος του Ισραήλ.Το 1952 ο Νάσερ ανατρέπει με τη βοήθεια του βασιλιά και των Άγγλων την φιλοαμερικανική κυβέρνηση. Το 1956 εθνικοποιεί τη διώρυγα του Σουέζ και αυξάνει το κύρος του στον Αραβικό κόσμο. Επίσης τα κόμματα Μπάαθ σε Συρία και Ιράκ αποκτούν αντιαμερικανικό προσανατολισμό. Έτσι δημιουργείται ο αστικός Παναραβισμός, που όπως θα αποδειχθεί έχει πολύ κοντά πόδια, απογοητεύοντας και την ΕΣΣΔ που πόνταρε πάνω του. Ο αστικός Παναραβισμός, εξέφρασε τις αστικές τάξεις των χωρών αυτών ενάντια στην επέκταση των ΗΠΑ στην περιοχή. Μάλιστα ερωτοτρόπησε με την ΕΣΣΔ, που και αυτή τον στήριξε, σπέρνοντας αυταπάτες στους λαούς της περιοχής. Σύντομα όμως έγινε ορατό σε όλους ότι ο Νάσερ και οι όμοιοι του ούτε θέλουν ούτε μπορούσαν να πάνε κόντρα στον ιμπεριαλισμό.
Ο πόλεμος των έξι ημερών
Το 1967 το Ισραήλ μέσα σε έξι ημέρες κατατροπώνει τους στρατούς της Αιγύπτου, της Συρίας και της Ιορδανίας και καταλαμβάνει τη χερσόνησο του Σινά, τα Υψίπεδα του Γκολάν και όλη την Παλαιστίνη. Τα αιγυπτιακά αεροπλάνα δεν προλαβαίνουν καν να απογειωθούν. Ο Νασερισμός καταρρέει και όλες οι αραβικές αστικές τάξεις αποκτούν φιλοαμερικανικό προσανατολισμό. Το Νάσερ θα διαδεχθεί ο Σαντάτ, ο οποίος με την ανοχή των ΗΠΑ θα «ανακαταλάβει» το Σινά. Ο πόλεμος των έξι ημερών έδειξε στους λαούς της περιοχής και ειδικά στους Παλαιστίνιους ότι πρέπει να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις. Έδειξε τα όρια των αστικών τάξεων και πόσο γρήγορα ήταν διατεθειμένες να τα ακουμπήσουν στις ΗΠΑ. Επιπλέον, ο πόλεμος των έξι ημερών, διαίρεσε την Παλαιστίνη στα δύο, αποκόπτοντας τη λωρίδα της Γάζας από τη Δυτική Όχθη, θέτοντας τις βάσεις της διαίρεσης του παλαιστινιακού πληθυσμού.
Η εμφάνιση της Αριστεράς
Η άνοδος της Αριστεράς στην περιοχή θα συνδεθεί άμεσα με το παλαιστινιακό εθνικό-απελευθερωτικό κίνημα. Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) θα ιδρυθεί το 1964, σαν ένα πλατύ μέτωπο που συνένωνε όλες τις απελευθερωτικές οργανώσεις. Μέσα στην PLO σημαντικότερες οργανώσεις ήταν η πιο μετριοπαθής-συμβιβαστική Φατάχ (=Νίκη) του Αραφάτ, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) του Χαμπάς και το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (DFLP). Δύναμη κρούσης ήταν ο Παλαιστινιακός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός. Η PLO σύντομα ανέπτυξε το αντάρτικο κίνημα μέσα και έξω από το Ισραήλ έχοντας σα βάση στήριξης τους προσφυγικούς καταυλισμούς στις αραβικές χώρες. Η εθνική αλλά και κοινωνική βάση του κινήματος θα αποτελέσουν πρότυπο για όλη την περιοχή, και θα τρομοκρατήσουν όχι μόνο το Ισραήλ αλλά και τις αραβικές κυβερνήσεις και τους ισλαμιστές. Παρά τις αυταπάτες που έσπειραν ΕΣΣΔ και Φατάχ για το ρόλο των αραβικών καθεστώτων, αυτά είναι που θα κάνουν τη «βρώμικη δουλειά».
Αρχικά η PLO δεν αναγνώριζε το κράτος του Ισραήλ, πάλευε να πάψει η κατοχή και να επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους. Βασικός στόχος ήταν η δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους στα όρια της ιστορικής Παλαιστίνης.
Η οργάνωση του παλαιστινιακού λαού, ανεξάρτητη από του διεθνείς οργανισμούς και τα προδοτικά αραβικά κράτη, έδειξε στον λαό τη δύναμη του, και αναπτέρωσε τις ελπίδες του για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Κέρδισε μάχες από τον Ισραηλινό στρατό, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι ανίκητος, και κάνοντας αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν οι συνασπισμένοι αραβικοί στρατοί.
Επίσης έθεσε το κοινωνικό ζήτημα, σε σύνδεση με το εθνικό. Το ζήτημα της εργατικής τάξης αλλά και των γυναικών. Εκφράζοντας έτσι, μέσα από εθνικό- απελευθερωτικό κίνημα, την προοπτική της κοινωνικής ελευθέρωσης. Το παράδειγμα αυτό, που κέρδισε την ενεργό υποστήριξη όλων των αραβικών λαών. Τρομοκράτησε όλες τα υπόδουλα, αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, για το κοινωνικό αντίκτυπο που θα είχε σε όλη τη Μ. Ανατολή μια νίκη του παλαιστινιακού κινήματος.
Το χτύπημα του κινήματος
Όλα λοιπόν τα αραβικά κράτη, σε συνεργασία με τους αμερικάνους, βοήθησαν στην προδοσία και το χτύπημα του κινήματος. Εδώ πρέπει να αναφερθεί το γεγονός ότι η Φατάχ καλλιέργησε φρούδες ελπίδες στον παλαιστινιακό λαό, ότι θα μπορούσε να στηριχθεί σε αυτά τα καθεστώτα και την ΕΣΣΔ για βοήθεια, και να λύσει το ζήτημα του μέσω των διεθνών διαβουλεύσεων. Άφησε έτσι το αντάρτικο κίνημα πλήρως εκτεθειμένο και ανυποψίαστο γι’ αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει.Η πρώτη φάση του δράματος θα παιχτεί στην Ιορδανία, όπου η αυτόνομη οργάνωση των Παλαιστίνιων υπό την PLO και το κοινωνικό της αντίκτυπο αποτελούσε πρόκληση για το βασιλιά Χουσεΐν. Το Μαύρο Σεπτέμβρη του 1970 Ιορδανικός στρατός χτυπάει και σφάζει τους Παλαιστίνιους, που μετά από αιματηρό αγώνα καταφέρνουν να διαφύγουν στο Λίβανο. Ο Συριακός στρατός, εισβάλλει το 1976 στο προσφυγικό στρατόπεδο του Τελ Αλ Ζαατάρ και σκοτώνει χιλιάδες Παλαιστίνιους.
Η τελευαία πράξη της προδοσίας θα παιχτεί στο Λίβανο. Παλαιστίνιοι και Λιβανέζοι αντάρτες μάχονται από κοινού χέρι-χέρι, εμποδίζοντας την κυβέρνηση του Λιβάνου να βάλει χέρι στο κίνημα. Ακολουθεί όμως η εισβολή του Ισραηλινού στρατού το 1982 στο Λίβανο, που καταδιώκει τους Παλαιστίνιους ως τη Βηρυτό. Παρά τη διάθεση των ανταρτών να πολεμήσουν ως το τέλος, ο Αραφάτ θα παραδώσει τα όπλα. Ο Λαϊκός στρατός αφοπλίζεται και μεταφέρεται με πλοία, ενώ η Φατάχ καταφεύγει στην Τύνιδα. Η σφαγή της Σάμπρα – Σατίλα, παλαιστινιακών οικισμών, από τον ισραηλινό στρατό και Λιβανέζους παρακρατικούς, θα επιστεγάσει με τον πλέον αιματηρό τρόπο το δράμα της παλαιστινιακής αντίστασης.
Ο αφοπλισμός-συνθηκολόγηση του Λαϊκού Στρατού, θα αφήσει το κίνημα στο έλεος της «διεθνούς κοινότητας» και των διαπραγματεύσεων. Όλες οι κατακτήσεις, όλα τα δικαιώματα που κατέκτησε ο παλαιστινιακός λαός με το όπλο στα χέρι είτε στα κατεχόμενα, είτε στην προσφυγιά, θα ξεπουληθούν στις διεθνείς συνεννοήσεις.
Η Αριστερή Πτέρυγα της PLO
Το PFLP ιδρύθηκε το 1967 από το Χαμπάς (1926-2008), ηγετική μορφή του κινήματος. Γρήγορα προσανατολίστηκε στον μαρξισμό-λενινισμό, και αντιτάχθηκε στη λογική των διαπραγματεύσεων.Διατήρησε τους αρχικούς στόχους της PLO, καταγγέλλοντας το σχέδιο των δέκα σημείων του ’74 και τη συνθήκη του Καμπ Ντέιβιντ το ’79, σαν υποχωρήσεις. Μαζί με το DFLP (που δήλωνε μαοϊκό) σχημάτισαν το ’77 το Απορριπτικό Μέτωπο, σαν αντιπολίτευση μέσα στην PLO. Προσπάθησε να καταδείξει το αδιέξοδο της συμβιβαστικής λογικής της Φατάχ.
Το σήμα του PFLP
Προσπάθησε να καταδείξει το ρόλο των αραβικών καθεστώτων και να μπολιάσει το κίνημα με κοινωνικές ιδέες, να ανοίξει το ζήτημα της γυναίκας και τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων. Οραματιζόταν μια υπερεθνική σοσιαλιστική Αραβία. Μετά το ’82 ακολούθησε ανεξάρτητη πορεία. Σήμερα έχει κυρίως έρεισμα στην περιοχή της Ραμάλα. Συνεχίζει να μάχεται με το όπλο στο χέρι τον κατακτητή. Η παγκόσμια όμως οπισθοχώρηση της Αριστεράς έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μείωση της επιρροής του.
Αφίσα για την πρωτομαγιά
Το Ισλάμ
1987 Η πρώτη Ιντιφάντα:
Παρά τη συνθηκολόγηση της Φατάχ, ο παλαιστινιακός λαός, που στενάζει κάτω από την κατοχή, θα συνεχίσει την αντίσταση. Με αφορμή την δολοφονία Παλαιστινίων εργατών από ισραηλινό όχημα, ξεσπούν ταραχές σε όλα τα κατεχόμενα, που παίρνουν τη μορφή εξέγερσης. Είναι η αρχή της πρώτης Ιντιφάντα (’87-‘93), που με μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις θα συγκλονίσουν τα κατεχόμενα. Χαρακτηριστικός είναι ο πετροπόλεμος των νεαρών Παλαιστινίων ενάντια στα τανκς. Η Ιντιφάντα αγκαλιάζει κυρίως τα φτωχά στρώματα του πληθυσμού. Η Φατάχ θα αιφνιδιαστεί και θα χάσει τον έλεγχο, καθώς νέες δυνάμεις εμφανίζονται…
Το ριζοσπαστικό Ισλάμ
Το 1987 ιδρύεται η Χαμάς (Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης) και η Ισλαμική Τζιχάντ. Η Χαμάς προέρχεται από τους Παλαιστίνιους Αδελφούς Μουσουλμάνους, τους οποίους αρχικά χρηματοδοτούσε και εξόπλιζε το Ισραήλ για να διεβμολίσει την Αριστερά, αλλά βγήκαν εκτός ελέγχου. Η Χαμάς δηλώνει ότι δεν υπάρχει λύση για το παλαιστινιακό ζήτημα έξω από τη Τζιχάντ, και παλεύει για Ισλαμικό παλαιστινιακό κράτος. Με τα χρόνια ανέπτυξε ένα «κράτος πρόνοιας», με νοσοκομεία, σχολεία κρυφά από το στρατό και δελτία τροφίμων. Η άρνησή της να συμμορφωθεί με τους όρους της «διεθνούς κοινότητας» και η συμμετοχή της στις μάχες της έδωσαν μεγάλο λαϊκό έρεισμα. Δεν παύει όμως να εκπροσωπεί καθυστερημένα στρώματα της παλαιστινιακής κοινωνίας, και να στέκεται ενάντια στην κοινωνική αλλαγή.
ΗΌσλο: η οριστική συνθηκολόγηση
Επειδή η εξέγερση είναι εκτός ελέγχου, το Ισραήλ με υποδείξεις των ΗΠΑ αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την PLO και με μια ιστορική στροφή αλλάζει τη στάση του και αρχίζει να προσεγγίζει τον Αραφάτ. Στόχος είναι να δοθεί μια υποτυπώδης διοίκηση στην PLO, με αντάλλαγμα την οριστική συνθηκολόγηση. Το 1988 ο Αραφάτ αναγνωρίζει το κράτος του Ισραήλ.Σε μια σειρά συμφωνιών η PLO ξεπουλά οριστικά το κίνημα, με την ειρηνευτική διαδικασία του Όσλο (’91-‘93). Οι δυτικοί το μόνο που παραχωρούν στους Παλαιστίνιους είναι η Παλαιστινιακή Αρχή (Π.Α.), που καλύπτει μόνο το 22% της ιστορικής Παλαιστίνης. Οι Παλαιστίνιοι το μόνο που έχουν είναι μια «συμβουλευτική αντιπροσώπευση», χωρίς στρατό, εναέριο χώρο ή σύνορα, ενώ το κράτος του Ισραήλ διατηρεί κάθε δικαίωμα στην περιοχή. Για παράδειγμα, οι δρόμοι (!) που έχτισαν οι Ισραηλινοί μέσα στην ΠΑ θεωρούνταν ιδιοκτησία του ισραηλινού κράτους με ό, τι αυτό συνεπάγονταν. Οι εποικισμένες περιοχές αποδίδονται στο Ισραήλ. Η Ιντιφάντα θάβεται, μαζί όμως και η εμπιστοσύνη των Παλαιστίνιων στην Φατάχ.
Ισραήλ και ΗΠΑ αρχίζουν να χρηματοδοτούν την ΠΑ, κυρίως την αστυνομία που αναλαμβάνει κατασταλτικό ρόλο. Αυτό δημιουργεί ένα βολεμένο προνομιούχο, διεφθαρμένο στρώμα στην ηγεσία της ΠΑ, πλήρως υποτακτικό στη Δύση. Πολύ συχνά, η ΠΑ συλλαμβάνει και εκτελεί αριστερούς ή ισλαμιστές ή απλά αγωνιστές που στρέφονται ενάντια στους Ισραηλινούς. Η Αριστερά και οι ισλαμιστές θα καταγγείλουν το Όσλο, θα μποϋκοτάρουν την ΠΑ και θα συνεχίσουν τις επιθέσεις εναντίων Ισραηλινών στόχων.
Ο ιστορικός συμβιβασμός του Όσλο και η «καλοπέραση» της ΠΑ, σε συνδυασμό με την ένδεια του παλαιστινιακού πληθυσμού δημιουργούν τις συνθήκες για την άνοδο των δυνάμεων εκείνων που θέτουν το ζήτημα της συνέχισης του αγώνα.
2000 Η δεύτερη Ιντιφάντα:
Τίποτα δεν έχει βελτιωθεί από το Όσλο. Οι έποικοι αυξάνονται (350.000 στη Δυτική Όχθη), η ΠΑ «ελέγχει» μόνο το 7% της ιστορικής Παλαιστίνης. Όλες οι οικονομικές συναλλαγές ελέγχονται από το κράτος του Ισραήλ. Οι εποικισμοί, απλώνονται μέσα στο παλαιστινιακό έδαφος, αποκόβοντας την μία περιοχή από την άλλη, ούτως ώστε να μην υπάρχει καμία συνοχή.Ο Σαρόν (πρωθυπουργός του Ισραήλ) επισκέπτεται προκλητικά το τέμενος του Αλ Ακσα, από τους ιερότερους χώρους των μουσουλμάνων, όπου απαγορεύεται η είσοδος σε αλλόθρησκους. Αμέσως ξεσπούν διαδηλώσεις, και η ισραηλινή αστυνομία ανοίγει πυρ σκοτώνοντας επτά Παλαιστίνιους, πυροδοτώντας την δεύτερη Ιντιφάντα (του Αλ Άκσα). Η εξέγερση απλώνεται και μέσα στο Ισραήλ. Ξεσπά αμέσως Γενική Απεργία, τεράστιες διαδηλώσεις και επιθέσεις σε στρατιωτικούς στόχους. Ο Πέρες δηλώνει: «γιατί μας ρίχνουν πέτρες και μας αναγκάζουν να ρίχνουμε πυραύλους;»
Το 2000 οι αντάρτες της Χεζμπολά νικούν και διώχνουν τον κατοχικό στρατό από το νότιο Λίβανο.
2001:
Ελικόπτερο σκοτώνει τον Αμπού Αλί Μουσταφά, ηγέτη του PFLP.2002:
Η Φατάχ υπογράφει εκεχειρία, όμως η Χαμάς ,η Ισλαμική Τζιχάντ και οι Ταξιαρχίες των Μαρτύρων του Αλ Ακσά (μια ένοπλη μερίδα της Φατάχ), συνεχίζουν τις επιθέσεις (όπως και η Αριστερά) και αναλαμβάνουν τα ινία της αντίστασης. Οι οργανώσεις αυτές αποκτούν ολοένα και πιο μαζικά χαρακτηριστικά και λαϊκό έρεισμα. Σε μια αποτρόπαια πράξη βίας, ο στρατός κυριολεκτικά ισοπεδώνει την Τζενίν.
2003:
Οι δυτικοί προτείνουν τον Οδικό Χάρτη (νέο «ειρηνευτικό σχέδιο»), και ενισχύουν την παλαιστινιακή αστυνομία, σε μία προσπάθεια να απομονώσουν την Ιντιφάντα και τις δυνάμεις που τη στηρίζουν. Η ΠΑ απαγορεύει της επιθέσεις και εξαπολύει νέο κύμα καταστολής, με πρωταγωνιστή τον Αμπάς. Αρχίζει να κτίζεται το Τείχος, που αποκλείει από παντού τις αμιγώς παλαιστινιακές περιοχές, αρπάζει κι άλλο έδαφος, και επιδεινώνει την καταστολή, αφού για να πας στο σχολείο ή τη δουλειά σου πρέπει να πάρεις άδεια από το στρατό.
2004:
Για να εκτονώσει την κατάσταση, ο Σαρόν αποσύρει τους επικούς και το στρατό από τη Γάζα.2005:
Θάνατος του Αραφάτ. Εκλέγεται πρόεδρος ο Αμπάς, ο οποίος εντείνει τις συλλήψεις. Η Ιντιφάντα ατονεί, αλλά η Χαμάς κερδίζει σε πολλές τοπικές εκλογές. Ιδιαίτερα δυνατή είναι στη Γάζα.2006:
Η Χεζμπολά νικάει στον πόλεμο του Λιβάνου το στρατό του Ισραήλ. Η Χαμάς κερδίζει τις εκλογές της ΠΑ. ΗΠΑ-ΕΕ-Ισραήλ αποσύρουν τη χρηματοδότηση της ΠΑ και ενισχύουν τη Φατάχ με χρήματα και όπλα. Αρχίζει ο αποκλεισμός της Γάζας. Η κυβέρνηση Χαμάς αποδέχεται τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του ’67, αλλά οι δυτικοί θέλουν να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση.2007:
H Φατάχ ζητά πρόωρες εκλογές αλλά η Χαμάς, όπως δικαιούται, αρνείται. Η Φατάχ κάνει πραξικόπημα, ανατρέπει την κυβέρνηση και θέτει εκτός νόμου τη Χαμάς. 41 βουλευτές της Χαμάς φυλακίζονται. Η Χαμάς όμως θα κρατήσει τον έλεγχο της Γάζας.Σε μία εντυπωσιακή επιχείρηση, αντάρτες ανατινάζουν το τείχος στα σύνορα με την Αίγυπτο και καταφέρνουν να ανεφοδιάσουν τη Γάζα.
2008
Ο Ισραηλινός στρατός, η αεροπορία και το ναυτικό βομβαρδίσουν τη Γάζα, για να λυγίσουν την αντίσταση, με αφορμή τις εκτοξεύσεις ρουκετών. Παρά τις μαζικές σφαγές, τη χρήση χημικών όπλων (φώσφορος), τον αποκλεισμό από παντού, η ηρωική Γάζα θα αντέξει. Ο Ισραηλινός στρατός δε θα μπορέσει να καταλάβει ούτε μια πόλη.Παρά τον αποκλεισμό των 1.500.000 κατοίκων, παρά τη πλήρες εμπάργκο και την πλήρη οικονομική κατάρρευση, ο λαός της Γάζας μάχεται με κάθε τρόπο. Σκάβοντας τούνελ κάτω από το έδαφος και μεταφέροντας εφόδια από την Αίγυπτο, αντιμετωπίζοντας και τον αιγυπτιακό στρατό, και αντιμετωπίζοντας τον ισραηλινό στρατό με τα όπλα.
Συμπεράσματα
Σίγουρα μέσα αυτό το σύντομο χρονικό, δεν μπορεί να καλυφθεί το σύνολο των ζητημάτων του παλαιστινιακού αγώνα. Η ιστορία του παλαιστινιακού λαού, γεμάτη σφαγές και προδοσίες, δείχνει ποια είναι η διεθνής τρομοκρατία, το διεθνές δίκαιο, και που πρέπει να στηρίζει ένας λαός τις δυνάμεις του.Πολλοί, ακόμα και αριστεροί, αναπαράγουν την καταδίκη της «βίας», έτσι γενικά και αόριστα, μιλούνε για αντισημιτισμό, και κατηγορούν το παλαιστινιακό κίνημα επειδή ηγούνται οι ισλαμιστές.
Ταυτόχρονα, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το δράμα ενός λαού, που τον αναγκάζουν στη γενοκτονία και στην εξαφάνιση. 60 χρόνια μετά, ο παλαιστινιακός λαός συνεχίζει να ζει στην ανέχεια, την εκμετάλλευση από τους εργοδότες (συνήθως είναι Ισραηλινοί), διασκορπισμένοι σε διάφορες αραβικές χώρες, είτε κλεισμένοι στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου, τη Γάζα. Δεν έχουν ουσιαστικά κανένα κεκτημένο ή δικαίωμα. Η ηγεσία τους, παίζοντας το ρόλο του χωροφύλακα, είναι πλήρως ξεπουλημένη.
Οι μόνες στιγμές της ιστορίας, που οι Παλαιστίνιοι μπόρεσαν να καθορίσουν την τύχη τους, δεν ήταν ούτε στα διεθνή όργανα, ούτε στις διαπραγματεύσεις. Ήτανε όταν πάλεψε με το όπλο στο χέρι, όταν στηρίχθηκε στις δικές του δυνάμεις. Ήταν όταν πίστεψε αυτό που δυσκολεύονται τόσοι να πιστέψουν, ότι ένας μικρός και «ασήμαντος» λαός, μπορεί να τα βάλει με τους ισχυρούς του κόσμου.
Όσο οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να καρφώνουν την σημαία τους στα χαλάσματα των σπιτιών τους, όσο συνεχίζουν να ζουν και παθαίνουν χωρίς να παραδίνονται, όσο έχουν την αίσθηση ότι αποτελούν έθνος και λαός, το παλαιστινιακό ζήτημα θα παραμένει ανοιχτό και ο αγώνας θα συνεχίζεται.
Η διεθνής αλληλεγγύη και η ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος παντού, είναι η καλύτερη υποστήριξη στον δίκαιο αγώνα τους.
